Wel of niet preventief tapen na een enkelletsel?

Iedere collega kent dat wel, wanneer maak je met je patiënt de stap vanuit normaal dagelijks belasten naar sporthervatting na een enkelblessure? Mijn naam is Jacqueline Maas en ben fysiotherapeut en (kinder)manueel therapeut. In de praktijk waar ik werk komen deze vragen regelmatig voorbij.

Via de podotherapeut kwam ik onlangs in contact met een meisje van 9 jaar met enkelklachten. Ze had al enkele maanden last van haar enkel met en na het hockeyen. Tevens was het nu zo vervelend dat springen en rennen pijnlijk was. Door de enkel zwikken gebeurde dagelijks. Eigenlijk was sporten niet meer mogelijk en werden alle activiteiten inclusief gym op school gestaakt. Een röntgenfoto ter controle was gemaakt. Een addertje onder het gras bij kinderen is dat langdurige klachten ook veroorzaakt kan worden door een verstoorde ontwikkeling of schade aan de groeischijven. Voorzichtigheid was geboden. Nu het wat beter ging kwam de vraag van haar ouders: “Wanneer mag ze weer hockeyen en laten we haar dan met sporten preventief een tape of brace dragen?”

De pijn was weg, de stabiliteit- en balansoefeningen gingen goed. Ze stond te popelen om te starten. Naast het hockeyen deed ze ook aan dans en daar was ze alweer mee gestart zonder problemen. Zelf ben ik een voorstander van verantwoord en pijnvrij sporten in de groei en is plezier beleven staat daarbij voorop. Dus dit leek het juiste moment.

Met welk advies kom je dan?

Vanuit de praktijk weet je dat de conditie nog lang niet op niveau is. Er is dan een redelijke kans op recidief, zeker als er vermoeidheid optreedt.

De richtlijn van het KNGF zegt dat het dragen van een tape of brace beperkt geadviseerd kan worden, maar liever niet bij de trainingen en opbouw naar sport. Bij een contactsport zoals hockey is het wel aan te bevelen tijdens de wedstrijd. Een ongelukje zit tenslotte in een klein hoekje.

En wat zijn de voor- en nadelen van zowel een brace als het gebruik van tape?

Bij het nazoeken in de literatuur bleek dat zowel tapen als het dragen van een brace in de eerste weken van herstel eigenlijk net zo effectief is. De tape is wat lichter dan een brace. Een brace is op de lange termijn goedkoper en makkelijker aan te brengen.

Wat mij echter het meeste verbaasde was dat het dragen van een brace geen aantoonbare zwakte van de enkelmusculatuur geeft. Ook het dragen van een brace gedurende 12 maanden bij het sporten geeft het minste kans op recidief. Waarom dan nog zo terughoudend met tapen of een brace. Dit geeft tenslotte een andere kijk op het geheel.

Mogelijk dat het herstel bij kinderen anders verloopt. In ieder geval sneller. Pijnvrij bewegen en sporten is wat mij betreft het motto. Bij het ontwikkelende kind is dat misschien wel het beste advies. Nu ze weer pijnvrij kon dansen en rennen was, hebben we samen besloten om langzaam de training te hervatten en te tapen bij hockeywedstrijden.

Mocht je zelf dit ook meemaken, twijfel dan niet en trap wat sportbeoefening betreft op de rem zolang de pijnklachten bestaan. Dat komt het plezier in de sport alleen maar ten goede en langdurige problematiek van de groeischijven worden voorkomen. Je lichaam leren kennen als ontdekkingstocht in het groter groeien, dat is mijn motto. En daar hoort pijn met sporten niet bij.

Jacqueline Maas – fysiotherapeut & manueel therapeut

Jacqueline studeerde fysiotherapie aan de Hogeschool Rotterdam en manuele therapie Maitland-concept in Roermond. Door haar brede interesse verdiepte ze zich ook in voeding en viscerale therapie. Ze is werkzaam in haar eigen praktijk voor geïntegreerde manuele therapie in Capelle aan de IJssel en heeft veel ervaring in het behandelen van klachten van baby’s, kinderen en volwassenen met uiteenlopen de klachten van het bewegingsapparaat. Haar specialismen zijn hoofdpijn-, voet- en rugklachten.