Fietsen

Komt cliënt A bij de ergotherapeut… vanwege een spieraandoening heeft zij steeds meer moeite met fietsen. Het op- en afstappen is niet meer veilig en ze heeft steeds minder spierkracht. Boodschappen doen lukt niet meer.
Komt cliënt B bij de ergotherapeut… na een herseninfarct durft hij niet meer te fietsen. Motorisch kan hij dit wel, dat heeft hij geoefend met een fysiotherapeut op de parkeerplaats van het revalidatiecentrum. Maar thuis valt dit tegen, het lijkt maar niet te lukken. Even naar de biljartclub fietsen en zijn vrienden zien is al een tijdje geleden.
Komt cliënt C bij de ergotherapeut… na een heupoperatie is zij onzeker met op- en afstappen op de fiets. Samen met haar partner ging zij regelmatig een weekendje weg op de elektrische fiets, maar dat durven ze nu samen niet meer aan.

Fietsen, Nederlanders zijn ermee opgegroeid. Niet meer kunnen fietsen kan een grote impact hebben op het dagelijkse leven. Het is een basisactiviteit, die de ene keer valt onder vervoer (boodschappen doen, woon-werkverkeer), de andere keer onder ontspanning (recreatief fietsen) of sport (wielrennen/mountainbiken) of die sociale contacten mogelijk maakt.

Drie cliënten met dezelfde vraag: (weer) fietsen. Maar hoe kom je nu tot de beste strategie en oplossing? De neiging om bij Google te beginnen is groot, Google weet immers veel en zal vast met een hulpmiddel komen? Google doet de suggestie om een driewielfiets aan te schaffen en presenteert een oerwoud aan leveranciers die hier een oplossing voor hebben. Probleem opgelost voor de drie cliënten?

Ergotherapeuten zullen zelden bij Google beginnen, maar starten met een analyse van de hulpvraag, het handelingsprobleem en de omgevingsfactoren. En dan blijken er drie verschillende vragen te liggen, met drie verschillende analyses, trainingstrajecten en technische oplossingen. Drie unieke situaties met een unieke aanpak.

Vertrekt cliënt A bij de ergotherapeut… de combinatie ergens naartoe fietsen en van daaruit een stuk lopen is moeizaam. Zij komt uit op een scootmobiel, hiermee kan zij energie sparen en kan zij ook in een winkel of voetgangersgebied rijden. Een oplossing die ook rekening houdt met haar achteruitgang in het functioneren.
Vertrekt cliënt B bij de ergotherapeut… uit observatie blijkt hij cognitieve problemen te hebben, maar hij blijkt leerbaar om de vaardigheid fietsen en verkeersdeelname weer op te pakken. De training heeft een gestructureerde opbouw, startend in een rustige omgeving, met veel instructie van de ergotherapeut, naar een drukkere, onvoorspelbare omgeving zonder de instructies. Er blijken geen fietsaanpassingen nodig.
Vertrekt cliënt C bij de ergotherapeut… uit de analyse blijkt dat een driewielconstructie de beste stabiliteit biedt. Mevrouw oefent op een driewielfiets, maar vindt het onhandig dat deze niet mee kan op de fietsendrager van de auto. Afneembare extra wielen op haar eigen fiets blijkt een betere oplossing. Na enkele maanden herstelt mevrouw verder en gebruikt zij de extra set wielen niet meer.

Jacqueline Leenders - ergotherapeut en onderzoeker in opleiding

Jacqueline studeerde in 1994 af aan de Hogeschool Zuyd, opleiding ergotherapie en is naast haar werk als ergotherapeut ook onderzoeker in opleiding bij het Radboudumc en freelancer voor verschillende opdrachtgevers. Zo werkt ze ook als afstudeerbegeleider bij Pro Education en toegankelijkheidscoördinator bij Oerol. Haar werk- en onderzoekservaringen liggen op het vlak van revalidatie bij dwarslaesie en vermoeidheid bij spierziekten. Door de diversiteit aan werkervaring vindt zij het een mooie uitdaging om onderwijs, onderzoek en praktijk met elkaar in contact te brengen.