"Samen beslissen"

Thema's

Thema's

"Samen beslissen"

Vraag van Pro Education: Kun je een column schrijven over het thema samen beslissen? Ja, zeg ik meteen. Tuurlijk, mooi onderwerp. Nu ik achter de laptop zit, denk ik: Is er een andere manier van beslissen dan? Ik schrijf dit niet om mezelf op de borst te kloppen, neus in de lucht, kijk mij het eens goed doen. Ik vraag me werkelijk af hoe je iets in je eentje beslist, terwijl er aan de andere kant van de tafel een cliënt zit. We beslissen samen, vanzelfsprekend. 

Snel klaar, deze column. 

Toch knaagt er iets. ‘Ik denk écht dat het een TOS (taalontwikkelingsstoornis) is. School gelooft het niet. Kunt u contact met ze opnemen?’ Dit is wat een moeder een poosje geleden tegen me zei, haar dochter in de stoel naast haar. Met deze zinnen beëindigde ze een lang verhaal vol moeite, vol klachten, vol niet gehoord worden. Ik zag ze voor het eerst, had nog geen woord met het kind gewisseld, laat staan een test gedaan. Moeders idee van samen beslissen was dat ik haar al genomen besluit zou volgen. 

Ik raakte geïrriteerd. Wie is hier de professional? dacht ik en vervloekte google, niet voor het eerst. Waar waren mijn fluwelen handschoenen die me normaal zo goed pasten? Ik besloot – hoewel, het was meer een intuïtieve ingeving dan een besluit – moeder links te laten liggen en richtte me tot haar dochter. Bot misschien, maar het werkte wel. Ik kletste met het meisje over van alles: wat ze leuk vond, wat ze stom vond, wat haar lievelingsboek was en wie haar vrienden waren. Moeder ontspande tijdens dit gesprek, ze leunde naar achteren in haar stoel en keek liefdevol naar haar dochter. Over dit meisje gaat het dus, dacht ik. En haar moeder is bezorgd over haar.
 
Niet altijd is er ruimte voor samen beslissen. Deze ruimte moet je dan scheppen en ja, ook dat is de rol van de professional. Ik werd boos van het eisende gedrag van deze moeder en die angel moest er eerst uit. Hoe dichtbij was het voor mij om onze werkwijze op te dreunen en gedecideerd uitleg te geven over TOS, als een terechtwijzing. En hoe onvermijdelijk was het dat moeder daarna nog steviger stelling had genomen. De stem van de dochter verzachtte de sfeer, niet alleen moeder ontspande maar ikzelf ook. We konden daarna samen verder. 

Samen beslissen is wat ik wil, is wat we allemaal willen. Ik ben zeker geen heilige, het is ook weleens misgegaan. Ik heb in die situaties zowel te veel meebewogen met cliënten, als te standvastig mijn eigen zienswijze gevolgd. Eén ding was altijd voelbaar: ergens zat een angel. Die angel herkennen en durven verwijderen, dat is mijn uitdaging. Doe ik dat, dan komt er ruimte om elkaar te horen, om samen te beslissen. 

Het meisje komt nog steeds bij mij. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk geen TOS, maar wel een flinke taalachterstand. We kletsen graag en moeder zit er genoeglijk bij, in stilte. 

Saskia Eelman (50) werkt al 25 jaar als logopedist. De geboren en getogen Texelse maakte voor haar studie de ‘oversteek’ naar het vasteland en woont sindsdien in Amsterdam. Met veel enthousiasme schrijft ze columns die uit haar werkende leven gegrepen zijn en een andere kant van het paramedische beroep laten zien.

Thema's

Thema's