“Floortime was voor mij het ontbrekende puzzelstukje”
“Na mijn middelbare school studeerde ik fysiotherapie. Dat was aan het eind van de Flowerpowertijd en ik wilde, net als iedereen die toen in de zorg in ging, de wereld redden. Ik kwam er al vrij snel achter dat ik werken met kinderen leuker vond dan met volwassenen. Maar dat was in die tijd nog geen specialisatie. Pas in de jaren ‘80 werd gestart met een opleiding kinderfysiotherapie. Dus ik ben me zelf steeds meer gaan richten op kinderen. Ik kwam er toen achter dat mijn opgedane kennis uit allerlei cursussen leuk was als het ging om motoriek, maar enorm tekortschoot als het ging over ander gedrag en ontwikkeling. Ik wist te weinig over sensorische informatieverwerking en over gedrag. Ook na de opleiding SI had ik het gevoel nog iets te missen om ouders en kinderen optimaal te kunnen begeleiden.”
“Toen kwam ik vijftien jaar geleden op het spoor van Floortime en heb ik de vierjarige masteropleiding in Amerika gevolgd. Dat was voor mij het ontbrekende stukje van de puzzel dat ik nog nodig had. Ik kon daardoor de kinderen, en hun ouders want een kind komt nooit alleen, steeds beter begrijpen en begeleiden en mét de ouders en kinderen op maat aan de slag gaan. Het gaat dan niet alleen om kinderen met een autismespectrumstoornis, maar ook om kinderen met ander gedrag en met een andere ontwikkeling. Bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of kinderen met hersenbeschadiging of CP. Dan gaat het eigenlijk om kinderen die heel veel zorg vragen van de omgeving. Door hun aandoening of door hun gedrag. Om hen én hun omgeving te begeleiden is Floortime een fantastische methode. Daar is wel een multidisciplinair team voor nodig, want ik ben kinderfysiotherapeut en geen logopedist of gedragswetenschapper. Samen anders kijken naar kinderen heeft mij heel veel werkplezier gebracht.”
“Dat wilde ik graag uitdragen en bij Pro Education kreeg ik de kans om dat te doen. En bij het lesgeven merk ik dat ik daar superenthousiast van word. Ik had ook wel gastcolleges gegeven bij de Hogeschool van Amsterdam. Dan sta je voor een klas met tachtig studenten, waarvan de helft iets anders aan het doen is. Van de helft die overblijft, luistert de helft uit beleefdheid en andere helft vindt het interessant wat je vertelt. Met die écht gemotiveerde groep wil ik graag verder. En dat heb je bij het lesgeven voor Pro Education, want daar studeren mensen de hier bewust voor kiezen. En het is fantastisch om een ander iets te kunnen leren vanuit enthousiasme en de wetenschap dat je hiermee echt het verschil maakt.”
